សម្ដេចព្រះមហាឧបរាជ ព្រះផែនដី ព្រះបរមិន្ទរាជា ជាព្រះរាជបុត្រា នៃព្រះបរមខត្តិយាមហា ចន្ទរាជា។ ស្ដេច ឡើងសោយរាជ្យ ស្នងសម្ដេចព្រះវររាជបិតាធិរាជ ដែលជាស្ថាបនិក ក្រុងលង្វែក ដ៏ល្បីល្បាញពីអតីតកាលនៃកម្ពុជរដ្ឋ។ នេះបើយោងតាម ឯកសារ « មហាបុរសខ្មែរ » នៃព្រះរាជពង្សាវតារខ្មែររបស់លោក អេង សុត ដែលជា សមាជិកនៃគណៈកម្មការប្រវត្តិសាស្ត្រ និងវប្បធម៌។
សម័យថ្ងៃមួយ តមកទៀត ព្រះបរមបពិត្រ ព្រះបរមិន្ទរាជា ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ ឧកញ៉ាវាំង ឱ្យចាត់បម្រើឱ្យចេញទៅរើសស្រីរូបល្អយកមកទុកជាសម្រាប់ព្រះអង្គ។ ក្នុងគ្រានោះ ព្រះអមរិន្ទស្នេហា កែវ យកសេចក្ដីក្រាបបង្គំទូលថា មានស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ទាវ ម្ដាយឈ្មោះ ទន់ មេម៉ាយនៅ ភូមិពោធិជើងខាល ខែត្រត្បូងឃ្មុំ មានរូប និងសម្បុររស្មីល្អប្រពៃណាស់ទោះស្រីស្រុកនោះទាំងប៉ុន្មានក៏មានរូបពុំស្មើនឹង « នាងទាវ » នោះសោះឡើយ។
ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយ ទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យណាស់ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឱ្យ ឧកញ៉ាវាំង ឱ្យមានសំបុត្រទៅដល់ ចៅពញាអរជូន ពុំហ៊ានរឹងទទឹងក៏ចាត់អ្នកបម្រើឱ្យបញ្ជូនខ្លូន នាងទាវ និង នាងនោ ជាភិលៀង ហើយនិង នាងទន់ ជាម្ដាយនាងទាវ នោះមកជូន ឧកញ៉ាវាំង តាមបង្គាប់។ ឧកញ៉ាវាំង នាំឡើងក្រាបបង្គំទូលថ្វាយ។ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ទតព្រះនេត្រទៅឃើញល្អប្រាកដគ្រប់ការមែន ប៉ុន្តែខណៈនោះ « ម៉ឺនឯក » ឃើញហើយក្រាបបង្គំទូលថា « នាងទាវ » នេះជាសង្សាររបស់ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ។
ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការ ទ្រង់ព្រះមហាករុណា ដោយសុចរិតយុត្តិធម៌ថា នឹងមិនបំបែកសង្សារគេពុំបានទេ។ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ ឧកញ៉ាមហាមន្ត្រី មហាទេព ឱ្យរៀបមង្គលការផ្សំផ្គុំ « ម៉ឺនឯក » ហៅថា នេនទុំ និង នាងទាវ ឱ្យបានជាគូស្វាមីភរិយានឹងគ្នាជាស្រេច។
ប៉ុន្តែ នាងទន់ (យាយផាន់) ជាម្ដាយ នាងទាវ តូចចិត្តណាស់ថា កូនខ្លួនប្រាស់ពី ម៉ឺនជូ មកក៏គិតស្មានថា នឹងបានជាសម្រាប់ ផែនដីហើយនឹងបានថ្កល់ថ្កើងកិត្តិយសវង្សត្រកូលផងឥឡូវ ហ្លូង (ស្ដេច) ត្រឡប់ជាប្រទាន នាងទាវ ឱ្យទៅធ្វើជាប្រពន្ធ « អាឯក » ដែលជាមនុស្សកំសត់ត្រកូលក៏ទាបថោកទៅវិញ។ នាងទន់ ជាម្ដាយគិតថា បើដូច្នោះតែ អញត្រឡប់ទៅដល់ស្រុកកាលណា អញគិតឧបាយកលយកវាទៅផ្សំផ្គុំឱ្យ ម៉ឺនជូ ជាកូនលោក អរជូន វិញអញគ្រាន់នឹងបានពឹងទ្រព្យសម្បត្តិ និងបុណ្យលោកផង។ គិតហើយ នាងទន់ក៏លា នាងទាវ ត្រឡប់ទៅស្រុក ( ពោធិជើងខាល ) វិញ។
លុះទៅដល់ ស្រុកមាត់ឃ្មុង នាងទន់ ក៏ចូលទៅជម្រាប ចៅពញាអរជូន ថា នាងទាវ កូនខ្ញុំម្ចាស់នោះ ហ្លួង ពុំយកជាសម្រាប់ទេ ទ្រង់ត្រាស់ថា ទុករកថ្ងៃជាពេលាល្អនឹងផ្សំផ្គុំឱ្យនៅ អាឯក ( នេនទុំ ) ជាមនុស្សកំសត់នោះវិញ ដូច្នេះបើលោកចង់ឱ្យបាន ម៉ឺនជូ ហើយ ម៉ឺនជូក៏នៅចាំចិត្តមែន ខ្ញុំម្ចាស់នឹងយកកូនខ្ញុំមកជូនក្នុងគ្រានេះជាមិនខាន។ ម៉ឺនជូ ពេលនោះក៏នៅជួបជុំនៅទីនោះដែរ ដោយក្ដីស្នេហាណាស់កាលស្ដាប់ឮតាមសម្ដី នាងទន់ ទៅក៏យល់ឃើញថា នាងទាវ មិនទាន់រៀបការ មិនទាន់ផ្សំផ្គុំដំណេកទេ ក៏ឆ្លើយថា ខ្ញុំអរគុណនឹងអ្នកម្ដាយណាស់ ហើយ សុំឱ្យ អ្នកម្ដាយគិតយក នាងទាវ មករៀបការចុះ ខ្ញុំនឹងគិតហៅភ្ញៀវអស់ទាំងខែត្រមកឱ្យស៊ីការពេញមុខអ្នកម្ដាយ។ នាងទន់ បានឮដូច្នោះហើយអរណាស់ព្រោះការណ៍នេះបានដូចគំនិតហើយៗក៏គំនាបលា ចៅពញាអរជូន ទៅផ្ទះវិញ។ ទៅដល់ផ្ទះហើយ ទាងទន់ ក៏ធ្វើសំបុត្រមួយច្បាប់មានសេចក្ដីថា ឱ្យមកដល់ នាងទាវ ជាកូន។
តាំងពីម្ដាយលាចេញពី បន្ទាយលង្វែក ទៅ ម្ដាយពុំសប្បាយខ្លួនសោះ ព្រោះទៅតាមទូកម្ដាយចេះតែគ្រុនក្ដៅក្រហាយ៥ថ្លៃ ៥យប់នេះហើយ។ គេសែងទៅដល់ផ្ទះម្ដាយសន្ធំបាត់មាត់ពុំដឹងខ្លួនសោះ។
ដូច្នេះសុំឱ្យកូនស្រូតរូតទៅរកម្ដាយ ម្ដាយនឹងបានផ្ដាំ ហើយបានប្រគល់កេរអាករឱ្យផង។ លុះធ្វើសំបុត្រនោះស្រេចហើយ នាងទន់ មេម៉ាយ ក៏ចាត់ឱ្យកូនក្មួយ ញាតិសន្ដាន៤នាក់ ឱ្យចុះទូកចែវ៤ ចេញទៅជាប្រញាប់។ ទូកចេញ ទៅ៥យប់៥ថ្ងៃទើបដល់ទៅ បន្ទាយលង្វែក។ បម្រើក៏នាំយកសំបុត្រទៅឱ្យ នាងទាវ។ នាងទាវ មើលដឹងសេចក្ដីហើយ ក៏កើតទុក្ខយំសោកពន់ប្រមាណណាស់បើថ្លែងទុក្ខប្រាប់ ម៉ឺនឯក ជាស្វាមីឱ្យជួយធុរផង។ ម៉ឺនឯក ក៏ទន់ចិត្តស្មានថា ពិតក៏រៀបដំណើរជូន នាងទាវ ជាប្រពន្ធនិង នាងនោ ជាភិលៀងមកដល់ ថ្នល់កំពង់ចាម ហើយក៏សោក សាំផ្ដាំថា តាមសេចក្ដីដែលអាឡោះអាល័យ ហើយបម្រើក៏ចេញទូកទៅ៥ថ្ងៃ៥យប់ឡើងគោកនៅ ពោធិជើងខាល។ នាងទាវ កាលឃើញតែ រោងផ្កាស្វា និង រោងការ ជាច្រើនខ្នងហើយមើលទៅ នាងទន់ ជាម្ដាយពុំបានឃើញ
ជាឈឺអ្វីសោះក៏ដឹងខ្លួនថា ម្ដាយពង្រាត់ខ្លួនចេញពីប្ដីមកឱ្យ ម៉ឺនជូ ហើយក៏សួរថា អ្នកម្ដាយឈឺអ្វី ? ក៏ឱ្យគេទៅយកខ្ញុំមក ?
នាងទន់ ហៅ យាយផាន់ ឆ្លើយថា ដើមឡើយ ម៉ឺនជូ មកដណ្ដឹងអញ អញស្មានថា ហងឯងមានសំណាងគ្រាន់បើលុះដល់ ហ្លួង ឱ្យមកយកហងឯងទៅ អញអរណាស់ ព្រោះអញយល់ថា ហងឯងមានសំណាងធំ។ ក្រោយមក ហ្លួង មិនយកហងវិញ ហងប្រាស់ទៅយកបាន ឯអាឯក ដែលជាមនុស្សកំសត់ណាស់ ថោកណាស់ ហេតុនោះហើយ បានជាអញឱ្យគេទៅយកហងមករៀបការផ្សំផ្គុំឱ្យ ម៉ឺនជូ កូនលោក អរជូន ដែលគេជា អ្នកមានបុណ្យ កាប់បានសម្លាប់បានវិញ ហើយហងក៏បានថ្កើងកេរ្ដិ៍ ថ្កើងឈ្មោះពីរោះពិសាត្រកាលណាស់។
នាងទាវ បានឮម្ដាយស្ដីឱ្យដូច្នោះហើយក៏តាំងកើតក្ដីក្ដៅផ្សាណាស់ ទើបឆ្លើយទៅវិញថា « បើអ្នកម្ដាយយកកូនឯ ណាលើកទៅឱ្យគេក៏លើកទៅចុះ។ ឯខ្ញុំនេះស៊ូតែស្លាប់ ហើយមិនទទួលយក ម៉ឺនជូ ទេ »។ នាងទាវ ថា ហើយក៏យំសោកបោកខ្លួនសន្លប់បាត់ស្មារតីទៅ។ នាងនោ ជាភិលៀងឃើញដូច្នោះឡើងក៏ម្នីម្នាយកទឹកមកក្បឹតមុខឱ្យរកថ្នាំដាក់ឱ្យ នាងទាវ ក៏បានស្រាកស្រាន្តគ្រាន់បើឡើង។
លុះមកដល់ថ្ងៃ ១កើត ខែផល្គុន ឆ្នាំមមី ត្រីស័ក ព.ស ២១១៥ គ.ស ១៥៧១ នាងទាវ ក៏ចាត់មនុស្សឱ្យនាំសំបុត្រទៅ ម៉ឺនឯក។ បម្រើនាងទៅ៥ថ្ងៃ៥យប់ទើបទៅដល់ ម៉ឺនឯក។ ម៉ឺនឯក ហែកសំបុត្រមើលឃើញសេចក្ដីថា «នាងទាវ ជាខ្ញុំក្រោមបាទ សូមជម្រាបលោកអ្នក ម៉ឺនឯក ជាស្វាមី អ្នកម៉ឺនពេជ ជាគូរស្លាប់រស់ បានជ្រាប។ ដែលមានសំបុត្រពី អ្នកម្ដាយផ្ញើមកថា មានជំងឺនោះមិនមែនទេ នេះគឺជាគំនិតអ្នកម្ដាយគិតយកខ្ញុំទៅផ្សំផ្គុំឱ្យ ម៉ឺនជូ ដូចអ្នកបងទាំងពីរបានជ្រាបស្រាប់ហើយ។ ដូច្នេះឱ្យអ្នកបងទាំងពីរថ្វាយបង្គំលា ហ្លួងស្រូតទៅឱ្យឆាប់ឱ្យខ្ញុំបានឃើញមុខផង។ បើហួសពីថ្ងៃ ១៣កើត ខែផល្គុន ទៅខ្ញុំសូមលាអ្នកបងស្លាប់ហើយ។ អ្នកបង និងខ្ញុំមុខជា
ពុំបានឃើញមុខគ្នាទៀតទេ»។
ម៉ឺនឯក និង ម៉ឺនពេជ បានទទួលសំបុត្រនោះពីថ្ងៃ ៦កើត ខែផល្គុន ឆ្នាំមមែ ត្រីស័ក បានមើលដឹងសេចក្ដីសព្វគ្រប់ថា នៅខ្វះតែ៧ថ្ងៃទៀតទេ នឹងផុតកំណត់មង្គលការ នាងទាវ ហើយ។ មួយរំពេចនោះ ម៉ឺនឯក និង ម៉ឺនពេជ ទាំងពីរនាក់ព្រួយចិត្តកើតទុក្ខយំសោកឥតគណនាឡើយ ហើយក៏ម្នីម្នានាំគ្នាចូលទៅក្រាបបង្គំទូល ព្រះបាទបរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ឱ្យទ្រង់ជ្រាប់គ្រប់ប្រការ។ ព្រះបរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង បានទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយក៏ត្រាស់ថា ការណ៍នេះ ជាការណ៍ប្រញាប់ណាស់ត្រូវតែឯងទាំងពីរនាក់ស្រូតរូតទៅឱ្យបានរហ័ស។
ទ្រង់មានព្រះរាជតម្រាស់ ដូច្នេះចប់ហើយទើប ទ្រង់ត្រាស់ បង្គាប់ឱ្យ អាល៍ក្ស តែងព្រះរាជតម្រាស់ទៅឱ្យ ចៅពញាអរជូន ឱ្យប្រគល់ខ្លួន នាងទាវ មក ម៉ឺនឯក ដោយហេតុថា ទ្រង់បានរៀបការផ្សំផ្គុំ នាងទាវ ឱ្យជាប្រពន្ធ ម៉ឺនឯក តាំងពី ខែបុស្ស រៀងមក៣ខែហើយ។ថាបើ ពញាអរជូន នៅតែរឹងទទឹងនោះ ពញាអរជូន នឹងមានទោសដល់ស្លាប់ជាពុំខានឡើយ…។
អាល៍ក្ស តែងព្រះឧង្ការស្រេចហើយ ក៏ប្រគល់ ព្រះឧង្ការនោះឱ្យ ម៉ឺនឯក និង ម៉ឺនពេជ។ ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះតម្រាស់ថា ឯងទាំងពីរនាក់នឹងចេញទៅដោយទូកឯទៀតក្រែងពុំទាន់ដូច្នេះឯងយក ព្រះទីនាំងទន្សាយស្លឹក ព្រមទាំងពួក ចេវ សម្រាប់ព្រះទីនាំងនោះឱ្យចេវទៅឱ្យរហ័សទាន់ការណ៍ចុះ។
ម៉ឺនឯក និង ម៉ឺនពេជ ក្រាបបង្គំលា ព្រះបរមបពិត្រជាអម្ចាស់ ហើយចុះទូកចេញទៅ។ ពួកស៊ីថាយ (ពួកអ្នកចេវ) ចេញទូកទៅនៅថ្ងៃ៩កើត ខែផល្គុន ចែវបាន៣ថ្ងៃ៣យប់ក៏ទៅដល់ ភូមិមាត់ឃ្មុង។ ម៉ឺនឯក និង ម៉ឺនពេជ ឡើងដើរពីមាត់កំពង់ទៅមួយថ្ងៃទៀតទើបដល់ទៅ ភូមិពោធិជើងខាល នៅថ្ងៃ ១៣កើត ខែផល្គុន។ ខណៈនោះ ម៉ឺនទាំងពីរបានឃើញ មេបា ផ្ទឹម ម៉ឺនជូ នឹង នាងទាវ រួចទៅហើយនៅកំពុងតែលៀងភ្ញៀវ ស៊ីផឹក យ៉ាងអឹកធឹក។ ម៉ឺនឯក ម៉ឺនពេជ ស្ទួយព្រះរាជឧង្ការ តម្កល់លើត្បូងឡើងទៅលើផ្ទះ។ ដល់ហើយ ម៉ឺនពេជ ទាញប៉ីមកផ្លុំ ម៉ឺនឯក ស្រែកច្រៀងសុំស្រា នាងទាវ ផឹក។ ចៅពញាអរជូន ឃើញការណ៍យ៉ាងនេះហើយនឹកខឹងណាស់ទើបឱ្យក្រមការចាប់ ម៉ឺនឯក យកទៅចាក់កសម្លាប់ចោលនៅឯកៀនស្រែក្រៅរបងទៅ។ នាងទាវ ឃើញគេសម្លាប់ប្ដីដូច្នេះក៏ហៅ នាងនោ ជាភិលៀង ឱ្យយកកាំបិតកោរមកឱ្យហើយក៏លបដើរចុះទៅត្រង់ខ្មោច ម៉ឺនឯក រួចអារកខ្លួនឯងស្លាប់នៅប្របគ្នានោះទៅ។
ចៅពញាអរជូន កាលក្រោយឱ្យចាប់ ម៉ឺនឯក ទៅសម្លាប់នោះក៏ឃើញ ព្រះរាជឧង្ការ ធ្លាក់នៅលើកន្ទេលឃើញហើយភ័យណាស់លាន់មាត់ថា អញគិតនេះខុសហើយ ព្រោះអញពុំបានសាកសួរពីមុនឱ្យអស់។ អ្នកស៊ីការទាំងប៉ុន្មានក៏ភ័យជ្រួលច្របល់រាល់គ្នា។
ម៉ឺនពេជ ឃើញគេសម្លាប់ ម៉ឺនឯក ដូច្នោះភ័យណាស់បន្លំរត់ក្នុងពេលដែលអ្នកស៊ីការកំពុងតែភ័យនោះដែរ។ ម៉ឺនពេជ រត់ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ក្រាបបង្គំទូល ព្រះបរមបពិត្រ តាមរឿងដំណើរគ្រប់ប្រការ។ ព្រះបរមនាថ បរមបពិត្រ ទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ប្រការហើយ ទ្រង់ព្រះពិរោធ ណាស់ហើយទ្រង់ត្រាស់ថា អានេះ ពេញទីជាព្រហើន កោងកាច ពន់ប្រមាណពេក នឹងទុកវាតទៅពុំបានឡើយត្រូវតែសម្លាប់វាទាំង៧ជួរគោត្រ ព្រមទាំងមនុស្សដែលមកស៊ីការ ផង។ ត្រាស់ តែប៉ុណ្ណេះហើយ ព្រះអង្គ ក៏ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ សេនាបតី មន្ត្រីខាងជើងទឹក ឱ្យរៀបក្បួនព្យួហនាវាសង្គ្រាម។ ស្រេចស្ដេចយាងទៅគង់លើព្រះទីនាំងមកត។ អស់ពួកយោធាទាំងឡាយក៏លើក ទង់ជ័យទូងស្គររនាំង តាងហ៊ោចេញទៅ…។
នេះនឹងនិយាយអំពី អ្នកមុខអ្នកការ មេបាបណ្ដាជាភ្ញៀវ ដែលរៀប អាពាហ៍ពិពាហ៍ ម៉ឺនជូ វិញ។ កាលដល់ពេលល្ងាចស្វាងស្រាគ្រប់គ្នាហើយ មេបា ទាំងឡាយរកហៅ នាងទាវ មកផ្សំដំណេកជាមួយនឹង ម៉ឺនជូ ស្រាប់តែមិនឃើញ នាងទាវ សោះ។ លុះឱ្យតាមរកទៅក៏ឃើញ នាងទាវ ដេកស្លាប់ជាមួយនឹង ម៉ឺនឯក។ មេបា និងបណ្ដាអ្នកការទាំង ឡាយឃើញព្រឹត្តិការណ៍យ៉ាងនេះ ហើយក៏រឹតតែភ័យណាស់ទៅទៀត ហើយគេចវេះទៅផ្ទះទីទៃៗរៀងខ្លួនទៅ។ ចំណែក ចៅពញាអរជូនជ័យ អ្នកភ័យរឿងនេះណាស់រត់បុត្រភរិយាហើយទៅពួននៅ ភ្នំសុព័ណ៌កាឡី។
ព្រះបរមបពិត្រ និងសេនាបតី មុខមន្ត្រី មាត្យា សេនាទាហាន កាលទ្រង់លើកព្យួហនាវាទៅដល់ មាត់ឃ្មុង ហើយនោះទ្រង់ជ្រាប់ថា ចៅពញាអរជូនជ័យ រត់ទៅបាត់ហើយមួយរំពេចនោះ ទ្រង់ចាត់សេនាទាហានជា៤កង គឺមួយ កងឱ្យទៅតាមចាប់ ចៅពញាអរជូនជ័យ ពីភ្នំសុព័ណ៌កាឡី មកវិញ មួយកងទៀតឱ្យទៅចាប់ បុត្រភរិយា ព្រមទាំងរបស់ទ្រព្យ ចៅពញាអរជូនជ័យ និងញាតិវង្សាទាំង៧ ជួរគោត ឱ្យជីកដីកប់ខ្លួនហើយរាស់នឹងរនាស់ឈើ រនាស់ដែក មួយកងទៀតឱ្យទៅយកបញ្ជីឈ្មោះមនុស្សដែលចូលមកស៊ីការនោះចម្ងាយមួយល្បីស្គរ។ ទ្រង់ដាក់ទោសដល់មនុស្សទាំងនោះក្នុង៣ឆ្នាំឱ្យបង់ថ្លៃរទេះជាកាសមួយបាទ អង្ករមួយតៅម្នាក់ឱ្យ ចៅហ្វាយស្រុកថ្មីម្ដង។ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ស្រេចហើយ ព្រះបរមបពិត្រ ទ្រង់ព្រះតម្រិះថា៖
ស្ដេចត្រាញ់ទាំង៥នេះនឹងទុកកិត្ដិយកឱ្យហៅថា ចៅពញា ដូច ពញាអរជូន នេះឱ្យគង់យស ជាស្ដេចត ទៅទៀតមិនបានឡើយ ព្រោះវាកម្រើកចិត្តណាស់។ ទើបទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់តែង ព្រះរាជបញ្ជាជាថ្មីថា ស្ដេចត្រាញ់ទាំង៥នេះ អំណើះតទៅឱ្យចុះក្នុងសំបុត្រថា ឧកញ៉ាទាំងអស់ឱ្យលើកលែងហៅខ្លួនថា ចៅពញា នោះចេញទៅ។ ហេតុដូចបាននិយាយខាងលើនេះ ហើយទើបបានអ្នក ស្រុកត្បូងឃ្មុំ និងចៅហ្វាយស្រុកទាំងឡាយដែលមានងារជា «ស្ដេចត្រាញ់» នោះស្អប់ពូជ ម៉ឺនឯក នាងទាវ និងពូជ ចៅពញាអរជូនជ័យ ទាំងអស់គ្នា។
ព្រះបាទបរមនាថ បរមបពិត្រ ជាអម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង ទ្រង់ដាក់ទោសអ្នក ស្រុកត្បូងឃ្មុំ រួចហើយ ទ្រង់លើព្យូហនាវាត្រឡប់មក ក្រុងលង្វែក វិញហើយ ទ្រង់គង់នៅក្នុង ព្រះសិរីរាជ្យសម្បត្តិ ជាសុខតរៀងមក…។
គួរបញ្ជាក់ថា រឿងទុំទាវ នេះក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា បានយករឿងនេះដាក់ទៅក្នុងកម្មសិក្សាដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំ ងការពិតនៃទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរពីសម័យមុនៗថា « នំមិនធំជាងនាល » ឡើយ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះគេបានលេងជារឿងផ្សេងៗទៀតក៏មានដែរ។ ចំណែកអតីត ព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ ព្រះបរមិន្ទរាជា ជាព្រះរាជបុត្រា របស់ ព្រះមហាចន្ទរាជា។ រីឯ ព្រះមហាចន្ទរាជា ជាព្រះរាជបុត្រា របស់ព្រះធម្មរាជា ហើយ ព្រះធម្មរាជា ជាព្រះរាជបុត្រា របស់ ព្រះ ពញាយ៉ាត ម្ចាស់ស្ថាបនិក រាជធានីភ្នំពេញ នៃយើងសព្វថ្ងៃនេះ៕
